Op het goede spoor met...
Wie op dinsdagnamiddag de ‘Cafetaria Academie’ bezoekt wordt steevast bediend door een koppel gemotiveerde vrijwilligers: Martine en Luc.
Beiden zijn geboren en getogen in Aalter. Martine werkte in de ‘motowinkel’ van de familie en Luc deed ooit de ‘depannage’ van haar bromfiets… Toen Luc ‘al’ 22/23 jaar was vroeg zijn (blijkbaar verontruste) vader of hij misschien bij een en ander eens een handje moest komen helpen. Luc dacht er het zijne van en toen de ouders eens op reis waren stuurde hij hen een brief dat die hulp niet meer nodig was… In 1978 zijn Luc en Martine gehuwd. Samen hebben ze twee zonen en een kleindochter.
Terwijl Martine ging werken in Aalterpaint (o.a. labo), bouwde Luc een carrière uit bij de NMBS. Eerst als ‘treinwachter’ op het binnenlandse net, daarna op de internationale reizen, om uiteindelijk als eerste met de Eurostar de testritten mee te maken onder het kanaal naar Londen.
Hij evolueerde tot treinmanager op de Eurostar, de TGV en de Thalys. Een druk leven waarbij hij de ene dag thuis sliep, de volgende dag in Londen of Parijs.
In alle fasen van deze carrière was er wel iemand die de ‘planning’ van de collega’s voor zijn rekening moest nemen. Luc was daarvoor de geschikte man. ‘Plannen en organiseren’ betekent immers: zodanig organiseren dat ieder er zich goed bij voelt – en dat is nu juist de rode draad in het leven van Martine en Luc.
Toen zij met pensioen gingen en dus een rustiger leven tegemoet zouden gaan, was daar … Corona. Beiden boden zich aan als vrijwilliger in het vaccinatiecentrum en het duurde niet lang of ook daar zorgde Luc voor o.a. een goede organisatie van het onthaal. De vaccinatieperiode was voor beiden een zeer indringende periode. Ze probeerden er de steun te bieden waaraan de mensen in die donkere periode behoefte hadden – zowel administratief als gevoelsmatig.
Ook zagen ze in het centrum de eerste mensen uit Oekraïne verschijnen.
De wanhopige, vragende, onzekere en nog met schrik gevulde blik in de ogen van die mensen is bij Martine en Luc in hun geheugen gegrift.
Het ‘Leven’ had hen al geleerd één en ander te relativeren, doch dit was van een ander niveau. Ook hier boden ze naar beste vermogen steun en begeleiding. Hun periode in het vaccinatiecentrum was voor hen een rijke ervaring en bracht hen een intens besef bij van hoe nodig het kan zijn de medemens te helpen.
Na de vaccinatieperiode zorgde een gelukkig toeval ervoor dat beiden onze groep vrijwilligers in de Cafetaria Academie kwamen vervoegen. En ook daar vinden ze nu een grote voldoening in hun vrijwilligerswerk: de bewoners kunnen helpen, naar hen mogen luisteren en oprecht meevoelen. Hen een riem onder het hart te kunnen steken, een positieve noot in hun leven te mogen brengen – Luc en Martine voelen er zich goed bij.
Ja, en dan dachten wij dat we alles wisten over hun vrijwilligerswerk. Neen dus, ons koppel begeleidt op vrijdag per fiets schoolklassen van ‘De Beuk’. En daarnaast zorgt Martine ook nog voor de dienst ‘Jeugd en Welzijn’ o.a. voor het ophalen en sorteren van nog bruikbare Pampers die dan bedeeld worden bij gezinnen die deze goed kunnen gebruiken.
En terwijl ze druk doende zijn met hun vrijwilligerswerk, belt dan plots de schoondochter … of ze met zijn allen niet eens één of ander restaurant zouden uitproberen. En ja, ook op dat vlak iedereen gelukkig maken is hun missie … dus gaan ze mee, om gastronomisch te genieten van het samenzijn met de familie.
Martine en Luc zijn niet zomaar vrijwilligers, het zijn mooie en warme mensen. En toen we na dit interview afscheid namen hebben ze het bondig samengevat: ‘Vrijwilliger zijn is de beste remedie tegen verzuring’.